Afgelopen vrijdag 20 oktober ben ik meteen naar de bioscoop gegaan om de nieuwe Martin Scorsese film zo snel mogelijk te zien. Een 3,5 uur durende film met een topcast met o.a. Leonardo DiCaprio en Robert de Niro. Dat moet haast wel een succesformule zijn, toch?

Begin jaren 20 van de vorige eeuw stierven talloze Osage een mysterieuze dood, waarnaar de lokale autoriteiten meestal geen of slecht onderzoek deden. De Osage-moorden werden zo een van de vele onderbelichte bladzijdes uit de geschiedenis van de Amerikaanse oorspronkelijke bewoners. Uiteraard gaat het weer om geld, want in de jaren 1890 werd er olie ontdekt op het grondgebied van de Osage. Onder de slachtoffers veel Osage-vrouwen, die opvallend vaak met witte mannen waren getrouwd. Deze verfilming van David Granns gelijknamige non-fictieboek gaat over zo’n echtpaar. We volgen in de film Mollie en Ernest Burkhart (Gladstone en DiCaprio).

Met een speeltijd van maar liefst 3 uur en 28 minuten is dit (volgens mij?) de langste film van 2023. Ik ben zelf wel bang dat dit mensen kan weerhouden om naar de bioscoop te gaan, en dat zou zonde zijn. Aan de andere kant, ik zag hoe vol de zaal bij mij zat. Én als ik afga op wat ik van anderen hoor hoe vol de zalen zaten, dan valt het gelukkig mee. Deze film komt denk ik het meest tot zijn recht op het grote scherm, en de 3,5 uur vlogen dan ook voorbij. Ik snap ook geheel de keuze van Scorsese om KOTFM deze speeltijd te geven. Het verhaal komt daardoor goed tot zijn recht, mede dankzij een ietwat trage maar ijzersterke opbouw en plot.

DiCaprio levert echt weer een hele goede performance, maar ook Lily Gladstone speelt de sterren van de hemel.  Eigenlijk zou DiCaprio een hele andere rol spelen, namelijk die van de wetsdienaar maar dit bleek uiteindelijk niet zon rol te zijn. Ik ben blij dat dit zo heeft uitgepakt, want de FBI verhaallijn is belangrijk in het verhaal maar voert zeker niet de boventoon. Het was uiteindelijk een agent van een net opgerichte FBI die de zaak alsnog op een juiste wijze aan het licht bracht. Helaas eigenlijk veel te laat. Zoals Scorsese het zelf verwoordde is dit verhaal geen whodunit, maar vooral een who didn’t do it. 

Ook met die laatste keuze ben ik als filmliefhebber blij, een film met als insteek en perspectief ‘who didn’t do it’ werkt verfrissend en en om heel eerlijk te zijn hou ik zelf niet zo van whodunit. Scorsese en Roth leggen de nadruk vooral op de nadruk op het liefdesverhaal tussen oorlogsveteraan Ernest (DiCaprio) en Mollie (Lily Gladstone), een gefortuneerde jonge vrouw uit de Osage-gemeenschap, die natuurlijk vanaf het begin af aan al gedoemd leek te zijn. Robert De Niro is in topvorm als een onguur, diplomatiek vaardige klootzak, een machtig man die veel aanzien heeft in de Osage-gemeenschap, tevens is hij de oom van Ernest (DiCaprio). Van zijn aanzien maakt hij gretig gebruik, en heeft een listig plan bedacht om het oliefortuin van de Osage in handen te krijgen. Meer kan ik er niet over zeggen om spoilers te voorkomen.

Killers of the Flower moon is een typisch Amerikaans verhaal over graaiers, crime, schuld en boetedoening. Gladstone mag dan de tot nu toe minst bekende zijn van de drie hoofdrolspelers, maar maakt gedurende de film veruit de meeste indruk. Van de Niro en DiCaprio weten we wat ze kunnen. Hoewel de speeltijd een lange zit lijkt, heb je dat totaal niet door. Het verveeld geen moment, constant ben je benieuwd waar het verhaal nu weer heen gaat. En wellicht voelt de film niet lang aan door de langzame maar ijzersterke opbouw.

Of er ook minpunten zijn? Door het zien van Killers of the Flower Moon kom je tot de realisatie dat er niet veel meer van dit soort films worden gemaakt, een meesterwerk dus! Hopelijk kan Scorsese nog een aantal films maken, maar hij heeft al aangekondigd over niet al te lange tijd met pensioen te gaan. Deze film verdiend het om in de bioscoop te worden ervaren!