Recensie (Rob):

Jurassic Park is voor mij pure nostalgie. Ik zag de film als kind in de bioscoop (ik was negen) samen met mijn ouders en broer. Het was één van de eerste spannende films die ik ooit op het grote doek zag. Ik kan me ook niet herinneren dat er toen heel streng werd gecontroleerd op leeftijd. Een jaar later, bij de film Speed, werd er wel iets geroepen over leeftijdscontrole, maar ook toen kon ik gewoon naar binnen met mijn tante en neefjes. Maar goed, voordat ik afdwaal naar de jaren ’90, terug naar de dino’s.

Ik had in elk geval veel zin in deze nieuwe film. Alles wat met Jurassic Park of World te maken heeft, blijft me trekken. Maar is de magie van de eerste film eindelijk terug, of stelt het opnieuw teleur?

Mijn verwachtingen gingen meteen omhoog toen ik hoorde dat Gareth Edwards de regie op zich zou nemen. Eén van mijn favoriete regisseurs, vooral dankzij zijn werk aan Rogue One: A Star Wars Story, Godzilla en The Creator. Ook David Koepp, de originele schrijver van Jurassic Park, keerde terug. Ingrediënten voor een succesformule, toch?

In Jurassic World: Rebirth keren we terug naar een eiland waar ooit werd geëxperimenteerd met genetisch gemanipuleerde dinosauriërs. De wereld is vijf jaar na Dominion nauwelijks nog leefbaar voor de dino’s. Alleen in tropische afgelegen zones rond de evenaar, waar het klimaat nog lijkt op dat van miljoenen jaren geleden kunnen ze overleven. In één van deze biosferen leven drie gigantische soorten die de sleutel blijken tot een medisch wondermiddel. Een farmaceutisch bedrijf ruikt winst en stuurt een team op pad om het DNA te verzamelen. Natuurlijk loopt dat compleet uit de hand, en verandert de missie al snel in een overlevingsstrijd tussen mens en monster.

Ben ik teleurgesteld? Lastig. Ja deels wel omdat de magie van Spielberg’s originele Jurassic Park nog steeds ontbreekt. Ze beloofden een terugkeer naar de roots, maar dat gevoel is er maar deels, en te vaak leunend op nostalgie op een herhalende manier. Aan de andere kant: nee, want ik hoorde vooraf veel negatieve geluiden en ging zonder verwachtingen de zaal in. En eerlijk: het viel me alles mee. De cinematografie is sterk, de beelden indrukwekkend en de actie goed in elkaar gezet. Het geheel is weer groots aangepakt, met fraaie sets en overtuigende CGI waar nodig.

Wat ik fijn vond, is dat de dino’s niet meteen volop in beeld komen. We horen ze eerst, zien schaduwen, takken die breken, een beweging in het water. Dat roept die ouderwetse spanning op waarbij je steeds afvraagt: waar zit het monster? Een vleugje Spielberg-magie. Helaas wordt dat gevoel soms direct de kop ingedrukt door geforceerde humor die niet altijd een werkt. Op sommige momenten kon ik er ook wel weer om lachen. Toch heb ik als liefhebber van dit genre zeker genoten.

De spannendste scène vond ik die bij het nest, waar op grote hoogte het DNA uit een ei van een Quetzalcoatlus wordt gehaald. Prachtig in beeld gebracht, en zó hoog dat ik er klamme handen van kreeg. Ook de aanval van de T-Rex op de Delgado’s in een rubberboot op het water springt eruit. Een iconisch moment dat rechtstreeks uit het originele boek lijkt te komen.

De film is duidelijk een publiekspleaser: bekende dino’s keren terug, zoals de Spinosaurus en de Dilophosaurus (ja, die met het gif – denk aan Nedry uit deel 1). Niet elke soort krijgt evenveel aandacht, en de schattige rugtas-dino voelt als een gimmick die ze er vooral voor de merchandise in hebben gestopt. De cast is sterk, met vooral Scarlett Johansson en Jonathan Bailey die goed op elkaar inspelen. Hun chemie tilt het geheel net genoeg omhoog om sommige scènes geloofwaardig te houden. De humor is af en toe luchtig en welkom, maar ondermijnt ook weleens de opgebouwde spanning.

De verhaallijnen van het reddingsteam en de Delgado-familie, die zonder voorbereiding op het eiland terechtkomt – vond ik verrassend goed werken. Elk beleeft het avontuur op een eigen manier, wat de film wat meer gelaagdheid geeft.

Wat ook opvalt: de film gooit het qua spanning over een iets andere boeg. Eén van de eerste scènes, nog vóór het bekende rode Jurassic-logo verschijnt, zet meteen de toon. Hier voelt Jurassic weer even als horror. Soms zelfs enger dan het origineel.

Jammer genoeg vallen de dino’s, toch de sterren van de show, uiteindelijk een beetje tegen. Ze zijn minder majestueus en meer karikaturen van zichzelf. De grootste dino, de zogenoemde Distortus Rex, is zó overdreven ontworpen dat er weinig ‘dino’ meer aan is. Spannend maar fantasieloos.

Rob’s eindoordeel:
Jurassic World: Rebirth is het begin van een nieuwe trilogie en zeker een stap in de goede richting. De film is op momenten spannend, sfeervol en goed geacteerd. Gareth Edwards bewijst opnieuw dat hij precies hoe je grootsheid in beeld brengt en gebruikt CGI op een effectieve manier. Rebirth voelt ouderwets goed, maar leunt zwaar op nostalgie en mist toch nog echt eigen smoel. Daarom geef ik deze film 3,5 sterren.

Recensie (Jeroen):

Op 19 juni kreeg ik de kans om de nieuwe Jurassic World-film Rebirth als een van de eersten te zien tijdens de persvoorstelling. Ik keek er behoorlijk naar uit, niet omdat ik de vorige delen nou briljant vond, maar wel omdat ze stuk voor stuk vermakelijk waren. Fallen Kingdom en Dominion waren zeker niet de sterkste uit de reeks, maar ze boden genoeg spektakel om me te boeien.

Wat deze film extra interessant maakte, was de volledig vernieuwde cast. Geen oude bekenden dit keer, maar frisse gezichten als Scarlett Johansson, Mahershala Ali en Jonathan Bailey. Daarnaast vond ik de regisseur iemand die ik erg waardeer: Gareth Edwards, bekend van The Creator, Godzilla en Rogue One — stuk voor stuk films waar ik van heb genoten.

Met een gezonde dosis enthousiasme ging ik de zaal in. In deze recensie vertel ik je of die verwachtingen zijn ingelost en of Rebirth voor mij daadwerkelijk nieuw leven in de franchise heeft geblazen.

Rebirth draait om Zora Bennett, een huurling die wordt ingehuurd door Martin Krebs om een geheime expeditie te leiden naar een afgelegen deel van de wereld waar dinosaurussen nog steeds in het wild leven. Dit is uiteraard een direct gevolg van de gebeurtenissen uit Fallen Kingdom en Dominion. Hun missie? Het bemachtigen van DNA van drie specifieke dinosoorten, dat cruciaal is voor de ontwikkeling van een medicijn tegen hartziekten.

Er is echter een probleem: reizen naar dit gebied is internationaal verboden. Toch besluiten ze het risico te nemen. Voor het vervoer huren ze de boot van Duncan Kincaid, een oude legerkameraad van Zora. Samen met hun team van huurlingen zetten ze koers naar het verboden gebied, op zoek naar de dino’s die ze nodig hebben.

Wat ze onderweg meemaken (en of de missie slaagt) laat ik natuurlijk aan de kijker over om zelf te ontdekken in de bioscoop. Laten we eerlijk zijn: het verhaal is zelden de reden waarom mensen naar een Jurassic-film gaan. Maar dit keer vond ik het verrassend boeiend. Dat is grotendeels te danken aan David Koepp, de scenarist van het origineel, die terugkeert om opnieuw het script te verzorgen. Hij weet als geen ander hoe je een spannend en geloofwaardig dino-avontuur vertelt. Voor mijn gevoel stond er echt iets op het spel, en dit voelde absoluut niet als een simpele plotvulling om actie aan op te hangen.

Zoals ik eerder al aangaf, keren er dit keer geen acteurs terug uit de vorige Jurassic World-films. In plaats daarvan krijgen we een nieuwe cast voorgeschoteld, met onder anderen Scarlett Johansson, Mahershala Ali, Rupert Friend en Jonathan Bailey. Vergeleken met de originele cast vond ik deze groep iets minder sterk, vooral qua charisma — iemand als Chris Pratt bracht toch een bepaalde energie die ik nu wel miste.

Dat gezegd hebbende: Mahershala Ali en vooral Jonathan Bailey wisten wél indruk op me te maken. Bailey zit duidelijk in een sterke fase van zijn carrière, met eerst Wicked en nu deze rol.

Interessant genoeg volg je in de film ook nog een gezin dat op een boottocht midden in de actie belandt. En eerlijk gezegd vond ik die personages  (op de vriend na) zelfs boeiender dan een groot deel van de hoofdcast. Misschien komt dat doordat ze gespeeld worden door relatief onbekende acteurs, wat het voor mij makkelijker maakte om echt met ze mee te leven. Ze voelden menselijker, kwetsbaarder, en daardoor juist overtuigender.

Wat voor mij echt opviel was de muziek. Alexandre Desplat levert hier indrukwekkend werk af. Wat mij betreft is hij meestercomponist pur sang. Hij verweeft op slimme wijze de iconische Jurassic-thema’s met zijn eigen muzikale stijl, wat vooral in de spanningsvolle scènes bijzonder goed tot zijn recht komt. De soundtrack draagt sterk bij aan de sfeer en weet op het juiste moment nostalgie én intensiteit op te roepen.

Toch kom ik hiermee ook op een kanttekening van de film. Normaal probeer ik mijn recensies spoiler-vrij te houden, maar in dit geval wil ik toch een kleine spoiler benoemen. Wees dus gewaarschuwd.

Hoewel Rebirth zonder twijfel een sterke, spannende avonturenfilm is, miste ik iets essentieels. Na wat nadenken kwam ik tot de conclusie: het is een geslaagde avonturenfilm, maar voor mij persoonlijk een minder geslaagde Jurassic-film. Dat gevoel komt vooral doordat er  in mijn beleving beduidend minder dinosaurussen in zaten dan in eerdere delen. Misschien ligt dat aan mijn verwachtingen, maar het viel me op.

Dat gezegd: oordeel vooral zelf. Voor wie op zoek is naar spanning, sfeer en avontuur, valt hier genoeg te genieten.

Kortom: Jurassic World: Rebirth is wat mij betreft een sterke en vooral spannendere film dan de vorige delen in de reeks. Er ontbrak wel iets, namelijk het typische Jurassic-gevoel was niet altijd even aanwezig. Maar niet getreurd, dit is zeker niet in die mate dat het afbreuk doet aan de kwaliteit van de film.

Je merkt duidelijk dat er een andere regisseur en scenarist aan het roer staan; de toon is anders, frisser, en dat pakt wat mij betreft goed uit. Ik raad deze film dan ook zeker aan. Met name aan de fans van de franchise, maar ook aan liefhebbers van avontuurlijke en spannende cinema.

Wat ik wel jammer vond is dat de film niet in IMAX verschijnt. Deze film verdient het absoluut om op het grootste scherm mogelijk gezien te worden.

Jeroen’s Eindoordeel:
Na even twijfelen kom ik uiteindelijk uit op 4 sterren. De film maakte de hype misschien niet volledig waar voor mij, maar wist me wél te boeien. Ik ben zeker benieuwd naar wat er nog komt.