Op 16 oktober was ik al naar Black Phone 2 geweest, toch vond ik het alsnog wel waard om een goede recensie over deze film te schrijven, de film heeft me namelijk aangenaam verrast! Waren er ook kritiekpunten? Absoluut! Je leest alles erover in deze recensie.

Een dag van te voren heb ik Black Phone 1 nog even gekeken, en ik ben blij dat ik dat had gedaan want in dit tweede deel zitten er gewoon veel referenties naar deel 1, plus daarbij snap je alles veel beter. Dus mocht je deze film nog willen bekijken, dan raad ik zeker aan om van te voren deel 1 eerst te zien (is te zien via Pathé thuis).

Het zal niet makkelijk zijn om in de voetsporen te treden van ’s werelds beroemdste horrorschrijver – zeker als dat ook nog eens je vader is. Toch wist Joseph Hillström King, beter bekend onder zijn pseudoniem Joe Hill, zich los te maken van die schaduw. Inmiddels weet iedereen dat hij Stephen Kings zoon is, maar Hill heeft allang bewezen op eigen kracht succesvol te zijn. Met titels als NOS4A2, Heart-Shaped Box en de stripreeks Locke & Key bouwde hij zijn eigen reputatie op onder horrorfans. In zijn verhalenbundel 20th Century Ghosts introduceerde hij bovendien de Grabber – het personage dat jaren later, dankzij The Black Phone en nu The Black Phone 2, zou uitgroeien tot zijn eerste echte horroricoon.

Met The Black Phone 2 keert Scott Derrickson terug naar het universum dat hij samen met schrijver Joe Hill tot leven bracht — en doet dat met meer zelfvertrouwen dan ooit. Hill, zoon van horrorgigant Stephen King, heeft inmiddels allang bewezen zijn eigen stem te hebben binnen het genre, met boeken als Heart-Shaped Box en NOS4A2. Uit zijn verhalenbundel 20th Century Ghosts kwam het korte verhaal The Black Phone, dat Derrickson inspireerde tot de succesvolle verfilming in 2021. En nu, met het vervolg, laat de regisseur zien dat hij het griezelige potentieel van Hills universum nog lang niet heeft uitgeput.

De film opent met een mysterieuze proloog in de besneeuwde bergen van Colorado, ergens in de jaren vijftig. Een jong meisje voert een onheilspellend telefoongesprek — via een wel heel herkenbare zwarte telefoon. De betekenis blijft onduidelijk, maar de toon is gezet. Vervolgens springen we naar 1982, vier jaar na Finney’s ontsnapping uit de kelder van seriemoordenaar The Grabber. De jaren zeventig zijn voorbij; MTV en Walkmans zijn in opkomst. Maar waar de wereld verdergaat, zit Finney nog steeds gevangen in zijn trauma’s. Op school wordt hij geconfronteerd met ongeloof en pesterijen, en thuis trekt hij zich steeds verder terug. Zijn zusje Gwen krijgt intussen steeds hevigere visioenen van vermoorde kinderen — moorden die wel erg doen denken aan de werkwijze van The Grabber.

Wanneer Gwen in een van haar dromen hun overleden moeder meent te zien, leiden de visioenen haar en haar broer naar een afgelegen winterkamp in de besneeuwde bossen van Colorado. Daar raken ze ingesneeuwd met een handjevol kampbegeleiders, en al snel beginnen Finney’s nachtmerries werkelijkheid te worden. The Grabber lijkt terug (niet als man van vlees en bloed), maar als iets dat zich in dromen en visioenen schuilhoudt. Het is een duidelijke knipoog naar de Nightmare on Elm Street-films, maar Derrickson weet de balans te bewaren tussen eerbetoon en eigen invulling.

De setting werkt uitstekend: geen zonnig zomerkamp met tieners in korte broek, maar een ijskoud, religieus winterkamp dat een heerlijk ongemakkelijke sfeer oproept. De sneeuwstorm die over het kamp raast (gebaseerd op een echte storm uit 1982) versterkt dat gevoel van isolatie en dreiging. Derrickson filmt het geheel met diezelfde korrelige, bijna aftandse esthetiek die hij eerder toepaste in Sinister, waardoor het soms lijkt alsof je een verstoorde VHS-tape aan het bekijken bent.

De cast is opnieuw sterk. Mason Thames (Finney) en Madeleine McGraw (Gwen) zijn ouder, volwassener, en duidelijk gegroeid als acteurs. Vooral McGraw maakt indruk: haar rol is emotioneler en zwaarder dan in de eerste film, en ze draagt de film met overtuiging. Ethan Hawke keert terug als The Grabber – en hoewel zijn schermtijd beperkt is, is zijn aanwezigheid voelbaar in elke scène. Hij is minder karikaturaal, dreigender, en krijgt eindelijk de kans om het personage meer diepte te geven.

Waar het origineel soms te netjes bleef, durft The Black Phone 2 meer richting pure horror te gaan. Toch blijft het geheel relatief beheerst; wie hoopt op liters bloed zal teleurgesteld zijn. Maar dat betekent niet dat de film minder spannend is — integendeel. De spanning zit in de sfeer, het geluid, de manier waarop herinneringen en nachtmerries door elkaar lopen. Zelfs de keuze voor een Pink Floyd-song – Another Brick in the Wall (Part One) – werkt hier verrassend goed, als begeleiding bij een spookachtige autorit door de sneeuw.

Is dan alles rozengeur en maneschijn aan dit vervolg? Zeker niet. De film kampt af en toe met wat haperingen in tempo, en hoewel het acteerwerk sterk is, voelen sommige dialogen wat geforceerd of ongemakkelijk aan. Daarnaast zijn bepaalde wendingen misschien wat vergezocht (zonder te veel te verklappen), maar binnen het paranormale kader van het verhaal werkt dat uiteindelijk wel. Dankzij de sfeervolle sneeuwlocatie, de effectief ingezette flashbacks en het beklemmende gevoel van isolatie in het kamp weet The Black Phone 2 die kleine minpunten echter moeiteloos te compenseren.

Derrickson levert met The Black Phone 2 geen radicale vernieuwing, maar wel een vervolg dat slimmer, sfeervoller en beter in balans is dan zijn voorganger. De film combineert het mysterie van Joe Hills verhaal met klassieke jaren ’80-horrorsferen en een sterke emotionele onderlaag. En hoewel het einde iets te zoet is om echt te beklijven, smaakt het geheel absoluut naar meer. Eén ding is duidelijk: The Grabber is nog niet klaar met ons.