Op 1 oktober mocht ik aanwezig zijn bij de persvoorstelling van de nieuwe Tron-film: Ares. Van tevoren had ik geen specifieke verwachtingen, omdat ik de eerdere delen niet heb gezien. Wel was mijn interesse gewekt door de visueel indrukwekkende trailers. Met een open blik ben ik de zaal ingegaan en liet ik de film gewoon op me afkomen. In deze recensie vertel ik jullie wat ik van de film vond en of ik hem aan- of juist afraad om in de bioscoop te gaan bekijken.

Zoals altijd beginnen we met het verhaal. Tron: Ares draait om computerprogrammeur en CEO Eve Kim van het bedrijf Emcon. Zij onderzoekt hoe kunstmatige intelligentie een permanent leven kan krijgen. Haar rivaal, CEO Julian Dillinger van Dillinger Systems, wil haar voor zijn en creëert daarom twee AI-soldaten met een beperkte levensspanne: Ares en Athena. Wanneer hij ontdekt dat Eve er daadwerkelijk in geslaagd is om AI permanent leven te geven, stuurt hij Ares op haar af met als doel haar gevangen te nemen in de Grid, een digitale wereld waar alle AI tot leven komt. Hoe dat afloopt en wat er nog meer gaat gebeuren, laat ik aan jou over om in de bioscoop te ontdekken.

Het verhaal vond ik interessant en vernieuwend, maar voor mij miste het de nodige meeslependheid. De verhaallijn rond Ares en Eve wist me goed te pakken, maar die van Julian boeide me minder. Elke keer dat de film bij hem bleef hangen, verlangde ik ernaar om terug te keren naar Ares en Eve.

De visuele effecten vond ik daarentegen werkelijk schitterend, ze lieten deze wereld echt tot leven komen. Vooral het veelvuldige gebruik van de kleur rood sprong eruit en kwam op het grote IMAX-scherm bijzonder goed tot zijn recht. Ook de muziek maakte veel indruk. Die versterkte niet alleen de sfeer, maar sloot perfect aan bij de gebeurtenissen in de film.

Ik hoorde dat de soundtrack van Tron: Legacy van Daft Punk door sommigen beter wordt gevonden dan die van Nine Inch Nails voor deze film, maar omdat ik ze niet kan vergelijken, kan ik alleen concluderen dat de muziek in Ares voor mij uitstekend werkte binnen de context van deze film.

Een ander hoogtepunt voor mij waren de actiescènes. Vooral een motorachtervolging in het bijzonder vond ik adembenemend om te zien en zat vol spanning. Op het IMAX-scherm kwamen deze momenten schitterend tot hun recht, zeker in combinatie met de soundtrack.

Een minder sterk aspect vond ik het acteerwerk, behalve Jared Leto en Greta Lee. Wat mij vooral aansprak bij hen, was hoe de band tussen hun personages zich gedurende de film ontwikkelt. De rest van de cast speelde naar mijn gevoel te stoïcijns en met weinig emotie, waardoor hun personages minder overtuigden.

Omdat ik de film niet kan vergelijken met de eerdere Tron-delen, richt ik mijn conclusie bewust op Ares zelf. Van tevoren had ik geen verwachtingen, behalve dat ik iets visueel indrukwekkends hoopte te zien en dat kreeg ik gelukkig ook. Daarnaast heb ik genoten van de actie en de muziek, die de film veel energie gaven.

Het verhaal werkte voor mij echter niet overal even goed, en hetzelfde geldt voor een groot deel van het acteerwerk. Jared Leto en Greta Lee dragen de film wat mij betreft, hun chemie hield mijn aandacht vast, terwijl veel andere personages en acteerprestaties wat tegenvielen.

Toch raad ik de film zeker aan, ook aan mensen zoals ik die nog nooit een Tron-film hebben gezien. Niet alles is geweldig, maar het geheel is wel vermakelijk genoeg om de moeite waard te zijn. Daarom geef ik deze film 3,5 sterren.