Op 4 juni had ik de kans om de nieuwe Disney-Pixar film Elio te bekijken tijdens de persvoorstelling. Als fan van Pixar keek ik erg uit naar deze film. De insteek van het verhaal – waar ik zo meer over schrijf – sprak mij meteen aan omdat het iets anders lijkt te zijn dan we gewend zijn van de studio. In onderstaande recensie lees je of Elio mijn verwachtingen wist waar te maken en wat ik precies van de film vond.

Zoals altijd beginnen we met het verhaal. Elio draait om een jongetje wiens ouders zijn omgekomen bij een ongeluk. Sindsdien woont hij bij zijn tante, die werkt bij een ruimte-afdeling van het leger. Op een dag gaat hij met haar mee naar een ruimte-expo, waar zijn fascinatie voor het heelal wordt aangewakkerd. Vanaf dat moment voelt Elio zich niet meer helemaal thuis op aarde en doet hij er alles aan om ontvoerd te worden door buitenaardse wezens. En jawel – op een dag gebeurt het echt. Wat voor avontuur hij vervolgens beleeft en welke richting het verhaal opgaat, laat ik aan jou over om te ontdekken in de bioscoop.

Zoals altijd levert Pixar animatie van topniveau. Na al die jaren bewijzen ze nog steeds tot de absolute top van het genre te behoren. Wat me dit keer vooral opviel, was de creativiteit in het ontwerp van de verschillende aliens – elk wezen had een unieke uitstraling, wat zorgde voor een levendig en gevarieerd universum. Ook op aarde waren er visueel prachtige momenten te zien, zoals een adembenemende zonsondergang die me echt is bijgebleven.

Wat ik sterk vond aan het verhaal, was de manier waarop de band tussen Elio en zijn tante werd neergezet en hoe die relatie zich gedurende de film ontwikkelde. De emotionele impact werd extra versterkt door de uitstekende stemmencast: Zoe Saldaña als tante Olga en nieuwkomer Yonas Ascunsion Kibreab als Elio. Beiden wisten precies de juiste emoties op het juiste moment over te brengen, waardoor ik echt met hun personages meeleefde.

Wat ik iets minder sterk vond aan de film, waren bepaalde elementen in het buitenaardse deel van het verhaal – met name het alienvriendje dat Elio krijgt en alles wat daaromheen gebeurt. Het voelde wat vlak en ondermaats, zeker vergeleken met de hoge standaard die we van Pixar gewend zijn. Niet omdat Pixar het niet meer in zich heeft – films als Soul, Elemental en zelfs Inside Out 2 van vorig jaar bewijzen het tegendeel – maar misschien zijn we (of in elk geval ik) inmiddels een beetje verwend geraakt door hun eerdere meesterwerken. Dat gezegd hebbende: Elio is zeker geen slechte film. Sterker nog, ik vind hem stukken beter dan Pixar’s vorige “ruimtefilm”, Lightyear uit 2022. Elio weet meer emotie over te brengen, heeft beter uitgewerkte personages en visueel indrukwekkendere animatie.

Kortom: hoewel Elio niet helemaal aan mijn (misschien wat hoge) verwachtingen voldeed, is het absoluut geen slechte film. Dankzij de prachtige animatie, de sterke stemmencast en de ontroerende band tussen Elio en zijn tante, is dit een film die ik zeker kan aanraden. Daarom geef ik Elio een verdiende 3,5 ster.

Tot slot nog een kleine kanttekening: er zitten een paar spannende scènes in die voor de allerkleinsten wat eng kunnen zijn. Maar los daarvan is Elio een echte familiefilm die zich uitstekend leent voor een gezamenlijk bioscoopbezoek.