Ik keek er al een hele tijd naar uit, maar afgelopen woensdag was het eindelijk zover: ik snelde naar de bioscoop om deze film direct op de eerste avond van release te gaan bewonderen. Niet alleen omdat het na jaren weer eens een stand-alone Superman-film is, maar vooral omdat dit het officiële startpunt vormt van het (nieuwe) DCU – onder leiding van regisseur James Gunn. Die kennen we natuurlijk van de Guardians of the Galaxy-trilogie, al maakte hij die bij de ‘concurrent’, Marvel.

Ik was ontzettend benieuwd welke koers Gunn zou kiezen voor misschien wel de bekendste en meest iconische superheld ooit: Superman.

Het DCEU (DC Extended Universe), dat in 2013 begon met Man of Steel en ons sindsdien onder andere Wonder Woman, Aquaman en Justice League bracht, behoort tot het verleden. Ter voorbereiding keek ik laatst nog een keer Man of Steel, al wist ik van tevoren dat deze nieuwe film qua toon een heel andere richting op zou gaan dan het donkere universum dat Zack Snyder destijds neerzette.

Ook Superman zelf is vernieuwd: geen Henry Cavill meer, maar David Corenswet in de rode cape. En James Gunn staat bekend om zijn lichtere toon, kleurrijke stijl en energie die van het scherm spat – vaak met een flinke dosis humor.

Die maffe, over-de-top stijl zagen we eerder al terug in The Suicide Squad (toen Gunn nog geen DC-opperhoofd was). Maar waar dat ging om een stel buitenbeentjes en superschurken, staat Superman natuurlijk op een compleet ander niveau – een haast onfeilbare held op een massief gouden sokkel.

Hoewel het om een reboot gaat, verspilt de film gelukkig geen tijd aan het opnieuw uitkauwen van Superman’s origin story. We vallen er meteen middenin: Clark Kent – gespeeld door David Corenswet – is al volop in actie en redt de wereld van allerlei dreigingen. Slim gedaan van Gunn, want daardoor blijft de vaart er goed in. En laten we eerlijk zijn: nóg een reboot met weer precies datzelfde verhaal? Daar zat ik echt niet op te wachten.

Gunn pikt het verhaal op decennia na de vernietiging van Krypton. De wereld is allang gewend aan die blauw-rode spandex, de wapperende cape en het iconische S-logo. En niet alleen Superman is al een bekende held – ook andere ‘meta-humans’ duiken op zodra de boel escaleert.

In deze versie is Superman dus al een gevestigde naam: iedereen kent ’m, iedereen is gek op ’m, en hij doet sterk denken aan de klassieke stripversie. Jong, sympathiek, met gevoel voor humor, af en toe nog wat zoekend naar hoe hij het beste kan helpen. Soms ook een tikje bijdehand. In het begin komt dat misschien wat zelfverzekerd over, maar het werkt uiteindelijk wel. Tegelijk is hij ook opvallend kwetsbaar; bijna meer mens dan buitenaards. Maar geen zorgen: die goudeerlijke, goedhartige boy scout die we kennen, is er gelukkig nog steeds.

Clark Kent draait al een tijdje mee bij The Daily Planet, en de eerste dates met collega Lois Lane (Rachel Brosnahan) zijn ook al achter de rug. Deze film laat Superman voor het eerst in botsing komen met Lex Luthor – gespeeld door een heerlijk kille Nicholas Hoult – een briljante zakenman die het als zijn levensmissie ziet om Superman van het toneel te vegen.

Zoals je mag verwachten, pakt Gunn dit allemaal op zijn eigen manier aan: met een flinke knipoog, een luchtige toon en hier en daar wat (bewust) overdreven flauwe humor. De serieuze, soms wat zwaarmoedige sfeer van Man of Steel? Die is definitief verleden tijd. Geen onweer en grimmigheid meer, welkom in het kleurrijke, chaotische Metropolis-circus.

En eerlijk is eerlijk: deze versie van Superman gaf me op momenten dat ouderwetse zaterdagochtendgevoel terug van vroeger – alsof ik weer als kind tekenfilms zat te kijken. De toon is soms wat wiebelig, en niet alles landt even lekker, maar ik heb me echt vermaakt. Vooral dankzij een paar frisse vondsten van Gunn, die wat mij betreft het beste tot hun recht komen in de aanpak van Lex Luthor én de introductie van de Justice Gang – een compacte superheldengroep met onder andere Green Lantern Guy Gardner (Nathan Fillion), Hawkgirl (Isabela Merced) en Mister Terrific (Edi Gathegi).

Een film krijgt altijd echt smoel met een goede antogonist, en in deze film krijgen we te maken met Lex Luthor, gespeeld door Nicholas Hoult. Hij is de klassieke bad guy: enorm jaloers, op zoek naar macht en vastbesloten om Superman voorgoed uit te schakelen. Luthor neemt zonder pardon de vernieling en het verlies van levens voor lief, wat hem een gevaarlijke tegenstander maakt. Hoult acteert deze rol heerlijk over the top, wat even wennen is, maar Gunn begrijpt het personage volledig. Hij laat Luthor’s intelligentie, welvaart en technologische uitvindingen op spectaculaire wijze zien. Voor mij is dit denk ik wel de beste Lex-versie die zorgt voor de juiste dreiging in het verhaal.

Meer dan een leuke bijkomstigheid zijn De Justice Gang, een kleine, hechte groep helden die Metropolis (en Superman) helpt. Ik ben echt enthousiast over deze groep. vooral hoe ze elkaar zitten te plagen over onzin zoals de groepsnaam, en wie er wel of niet mag meedoen. Nathan Fillion als Guy Gardner (een Green Lantern) was leuk om naar te kijken, maar ik had graag iets meer achtergrond over hem gezien. Hij is veel meer dan z’n coole kapsel en uitstraling, hopelijk gaan we meer backstory van hem zien in toekomstige films. Eigenlijk gebeurde hetzelfde met het personage Hawkgirl. Je ziet een paar keer die keiharde havikkreten, en hoe ze wat bad guys in elkaar mept met een knots, maar verder zonder veel diepgang. Maar Mister Terrific steelt wat mij betreft echt de show, wat is hij ge-wel-dig! Edi Gathegi heeft keiharde swag, zelfverzekerdheid, charisma en worden zijn skills echt fantastisch in beeld gebracht. Wat mij betreft heeft hij één van de betere actiescène in deze film.

De actie in Superman is chaotisch, energiek en typisch Gunn: soms bijna hyper, maar altijd met stijl. Tussen het drukke camerawerk door schakelt hij op precies het juiste moment naar heldere overzichtsshots waarin de actie echt tot leven komt. Verwacht veel close-ups van Superman in volle vlucht tot een driftige Luthor die zijn team afblaft. De vibe is overduidelijk geïnspireerd op de kleurrijke Silver Age-comics, met een sci-fi sausje en een flinke knipoog.

Tijd om het te hebben over de man zelf: Superman. David Corenswet maakt als nieuwe Man of Steel absoluut indruk. We zien vooral de held in actie, met slechts een paar scènes als Clark Kent, maar het schakelen tussen beide identiteiten voelt overtuigend en natuurlijk.

Hij straalt een oprechte wil uit om iedereen te helpen, bijna krampachtig goed willen zijn voor de hele mensheid. Juist dat maakt hem menselijker dan ooit. Geen afstandelijke, perfecte god zoals bij Cavill, maar een benaderbare superheld met twijfels. Corenswet brengt dat mooi over, én hij deelt ondertussen nog steeds de nodige Kryptoniaanse klappen uit. Wat mij betreft hoort deze Superman direct bij de top.

En dan… Krypto. Jawel, de superhond. Blijkbaar vinden veel mensen ’m bloedirritant, maar eerlijk? Ik heb meerdere keren hardop gelachen. Die harige raket op vier poten is compleet gestoord, maar op een manier die voor mij werkte. Hij stormt als een soort vliegende labrador door de film heen, gooit alles om, bijt van zich af, en heeft nul zelfinzicht. Kortom: een topkarakter. En tegen het einde wordt ook duidelijk waarom hij zo’n prominente rol speelt. Wat mij betreft mag deze superhond lekker blijven, al hoeft hij geen eigen spin-off te krijgen.

James Gunn levert met Superman een energieke, vermakelijke en groots opgezette superheldenfilm af die precies doet wat je hoopt van een zomerblockbuster: de juiste dosis humor, actie en spektakel. De film ademt plezier, met een kinderlijke speelsheid die je niet altijd even serieus moet nemen, maar wel aanstekelijk werkt. Het verhaal blijft overzichtelijk, de personages zijn leuk, al komen ze niet allemaal even goed aan bod waardoor ze overbodig lijken. Soms is het wat rommelig en schiet de film zichzelf met al die vrolijke chaos af en toe in de voet. Maar toch: ik liep met een dikke smile de zaal uit. Visueel zit het strak in elkaar en Gunn bewijst opnieuw dat hij prima uit de voeten kan met grote producties. Als dit het startschot is voor het nieuwe DCU, dan zijn ze goed begonnen. Bij Marvel Studios’ mogen ze dan met Fantastic Four (die over enkele weken verschijnt), hard hun best doen om de man van staal uit de bioscopen – te stoten.