Weapons was zo’n film waar ik al een tijd naar uitkeek. Gek genoeg ben ik geen enorme horrorfan, maar af en toe kan ik een parel in het genre zéker waarderen. Denk aan titels als Barbarian, Signs, The Blair Witch Project, Nope en ook de Conjuring-reeks. Vooral wanneer een horrorfilm een vleugje mysterie, sci-fi of iets bovennatuurlijks heeft – of gewoon een ongrijpbare sfeer die ik moeilijk kan omschrijven – ben ik al snel geïnteresseerd. Dat gevoel kreeg ik ook direct bij het zien van de trailer van Weapons.

De afgelopen maanden lijkt Hollywood in een horrorflow te zitten: de ene na de andere titel verschijnt, en dat terwijl het nog geen oktober of Halloween is. Bring Her Back (waar Jeroen al een recensie over schreef), Final Destination: Bloodlines (niet mijn favoriet), binnenkort The Conjuring: Last Rites in september – en nu dus Weapons. Op donderdag 7 augustus kon ik hem eindelijk in de bioscoop zien.

De film is geregisseerd door Zach Cregger, dezelfde man achter Barbarian, en opnieuw laat hij zien dat hij weet hoe hij een verhaal moet brengen. Dit keer neemt hij ons mee naar Small Town America, een ogenschijnlijk idyllisch stadje in Florida met keurige huizen en een hechte gemeenschap. Tot die ene nacht… Alle kinderen van één complete schoolklas verdwijnen spoorloos – op één na. Zeventien kinderen verlaten om exact 2:17 uur ’s nachts hun huis, rennen met gespreide armen de duisternis in en keren nooit meer terug. Er is geen enkel spoor en geen enkele verklaring. Geruchten over corruptie bij de politie doen de ronde, maar officieel wordt er nauwelijks over gesproken. Na dertig dagen zonder enig resultaat lijkt het stadje zijn dagelijkse leven gewoon weer op te pakken.

Cregger vertelt het verhaal in losse hoofdstukken, elk vanuit een ander perspectief. Net wanneer je denkt te begrijpen waar het heen gaat, draait hij het plot vakkundig een andere kant op. Het is slimme, gelaagde storytelling die doet denken aan het werk van Jonathan Nolan en M. Night Shyamalan.

We volgen verschillende personages die ieder op hun eigen manier omgaan met de verdwijningen. Zo is er kleuterjuf Justine (Julia Garner), die onder een vergrootglas ligt bij bezorgde ouders. Hoe kan het dat bijna al haar leerlingen – op één na – verdwenen zijn, en zij daar niets mee te maken zou hebben? Terwijl de verdenkingen haar om de oren vliegen, besluit ze zelf op onderzoek uit te gaan. Later verschuift het perspectief naar Archer (Josh Brolin), een vader die koste wat kost wil achterhalen hoe zijn zoon midden in de nacht zomaar kon verdwijnen. Steeds wanneer de spanning richting een climax gaat, wisselt het verhaal van personage, waardoor het mysterie alleen maar groter wordt.

Wat Weapons onderscheidt, is de balans die Cregger weet te vinden tussen horror, mysterie en subtiele accenten van romantiek en humor. Visueel oogt de film sterk, met een beklemmende, onheilspellende sfeer. De opening – waarin de stem van een jong meisje vertelt over het stadje en de gebeurtenissen – geeft het geheel direct een extra laag mysterie.

Een van de grootste pluspunten is de manier waarop de spanning wordt opgebouwd: langzaam, maar onvermijdelijk richting een krachtige climax. De sfeer deed me af en toe denken aan Nope, vooral door het mysterieuze element. Jump-scares zijn schaars, en dat werkt in het voordeel van de film. In plaats daarvan gebruikt Cregger slimme cameratechnieken, zoals point-of-view-, tracking- en panning-shots, waardoor de spanning vooral bij de kijker voelbaar is. Toch kent de film ook zijn zwakke momenten. Zodra het mysterie meer wordt ontrafeld en de oorzaak duidelijk lijkt, zakt de spanning merkbaar in en schuift de toon zelfs richting komedie. Veel van de scènes die daarna volgen spelen overdag; in het donker hadden ze de mysterieuze sfeer beter vastgehouden, al is dat niet overal praktisch. Ook had ik graag meer achtergrond gezien over de tante – haar verleden, haar motivatie – om het verhaal op dat punt meer gewicht te geven.

Weapons is geen standaard horrorfilm die leunt op goedkope schrikeffecten, maar een zorgvuldig opgebouwde nachtmerrie die je stap voor stap het verhaal in trekt. De gelaagde structuur, het slimme gebruik van perspectief en de constante onderhuidse spanning maken het tot een intrigerende en verontrustende ervaring. Zach Cregger bewijst dat hij geen one-hit-wonder is na Barbarian en levert opnieuw een sterke, originele bijdrage aan het genre. Voor wie houdt van spanning die langzaam maar onverbiddelijk onder je huid kruipt, is Weapons een absolute aanrader.