Inleiding

Op 17 juli j.l. mocht ik bij de persvoorstelling van Oppenheimer zijn, de nieuwe film van Christopher Nolan (met dank aan Universal). Ik keek enorm uit naar een nieuwe film van deze regisseur omdat ik zijn eerdere films behoorlijk hoog heb zitten, denk maar aan zijn eerdere parels zoals ‘Inception’, ‘Interstellar’, ‘The Dark Knight trilogie’, ‘Dunkirk’, ‘The Prestige’ en ‘Tenet’. Kan Christopher Nolan na ‘Tenet’ met deze film mij wederom weer inpakken? Hierbij mijn recensie van ‘Oppenheimer’. 

Vooraf

De film ‘Oppenheimer’ gaat over Robert J. Oppenheimer en is een Amerikaans-Britse biografische thriller. Ik was zeer benieuwd naar deze film, en zou het oprecht jammer vinden als deze ondergesneeuwd gaat worden door het mierzoete roze geweld van ‘Barbie’. Laten we wel wezen de marketing van Warner Bros’ ‘Barbie’ draait op volle touren en die werkt ook nog eens heel erg goed! De vergelijkingen tussen deze films vliegen je om de oren, al ruimschoots voordat ze überhaupt in de bioscoop te zien waren begon ‘de strijd’ al. Maar het heeft geen zin om deze film met ‘Barbie’ te vergelijken (wat al heel lang door de ‘double feature’ – Barbenheimer wel gebeurt). Met ‘Oppenheimer’ levert Nolan een ongekende prestatie op het grote doek, en niet alleen dat, deze film is een intense ervaring!

Plot

Het is rond de jaren 1930 wanneer Robert J. Oppenheimer als student betrokken raakt bij een wereldwijd probleem: de dreiging van nucleaire oorlog met Rusland. In Oppenheimer volgen we als het ware meerdere tijdlijnen door elkaar waaronder een tijdlijn van zijn studietijd tot opkomst als wetenschappelijk directeur van het Manhattanproject. Via de tweede tijdlijn zien we een oudere Oppenheimer tijdens een hoorzitting omdat de natuurkundige beschuldigd wordt van communistische sentimenten en wordt gezien als een gevaar voor de nationale veiligheid. In de derde tijdlijn maken we kennis met antagonist Lewis Strauss (Robert Downey Jr.) en geeft de film weer een andere een interessante diepgaande wending.

Mijn eerste indruk

Oppenheimer is geen film die voor iedereen is weggelegd maar daarover later meer. Oppenheimer wordt gekenmerkt door meeslepende dialogen, een hoog tempo en een indrukwekkende cast van topacteurs. Verwacht geen actiefilm en een film vol ontploffingen ondanks dat het over een atoombom gaat. Ik zeg alvast, de ontploffingen zijn aanwezig maar schaars. Dat is zeker niet erg want je krijgt er veel voor terug in een film waarin de dialoog domineert en acteurs schitteren. Het is een filosofische film die een moeilijke zoektocht naar de waarheid van Oppenheimer weergeeft door feiten, gebeurtenissen, theorieën en politieke realiteiten op unieke wijze met elkaar te vermengen. De visuals, muziek en beelden zijn weliswaar echt prachtig te noemen. Er valt ook veel uit te leggen in de film, dus je dient je koppie er wel bij te houden, een lesje geschiedenis is er niks bij.

Pluspunten van de film

De tijdslijnen zitten elkaar zeker niet in de weg of zorgen ervoor dat ze het verhaal onduidelijk maken. Sterker nog, de film heeft een hoog tempo en wisselen de tijdslijnen elkaar af op een manier dat het als puzzelstukjes mooi in elkaar ‘blend’.

Het emotionele en persoonlijke aspect over Robert J. Oppenheimer vond ik erg goed en maakt de film tot wat hij is. Tel daarbij de enorm goede acteerprestaties van een schitterende cast erbij op en je hebt een nieuw meesterwerk. Vooral Robert Downey Jr. als de antagonist, de Amerikaanse zakenman en officier Lewis Strauss, sprong er wat mij betreft met kop en schouder bovenuit, maar ook Matt Damon vond ik weer erg goed in zijn rol. Net als in de film ‘Air’ lijkt het wel hoe ouder hij wordt, hoe meer ik hem ga waarderen als acteur, iets met charisma ofzo?

Dan heb ik het nog niet gehad over de cinematografie. De camera standpunten, de afwisseling, het zwart-wit beeld samen met de prachtige muziek van Ludwig Göransson zetten pas écht de toon. Dit grijpt je aandacht en laat het niet meer los.

Minpunten

Ook deze film heeft minpunten. Het is een behoorlijke zit van drie uur en misschien wat zwaar voor het jongere bioscoop publiek. Wat mij betreft had de film ook prima kunnen werken in 2,5 uur. Tel erbij op dat je wel echt je aandacht bij deze film moet houden om het te begrijpen en is enige voorkennis over Oppenheimer geen overbodige luxe. In deze film overheerst het dialoog en dat moet je liggen. Ik denk wel dat deze facetten het kijkplezier van de film in de weg kunnen zitten bij sommige kijkers. Hou je van geschiedenis, diepgang, gelaagdheid en een film waarbij het geen ‘pew pew / boem!’ is dan zit je wel goed.

Conclusie

Nolan heeft wat mij betreft zichzelf weer overtroffen. De film blijft interessant tot het einde. Het is een biografische thriller met veel diepgang, gelaagdheid met een super mooie opbouw naar de eerste ontploffing van de atoombom. En die voel je (.

Wat mij erg intrigeerde waren zaken zoals dat Oppenheimer zich schaamde voor wat hij gecreëerd heeft, bang ervoor was maar ook weer trots. Er was geen weg meer terug, want de wereld heeft nu de kracht om zichzelf te vernietigen. Hoe kan je daar als persoon mee omgaan? Het is voor de wetenschap, bedoeld om ervoor te zorgen dat de oorlog tot een einde kwam, maar had ook weer heel veel andere gevolgen en bovendien ook heel heel gevaren voor de wereld en de mensheid. De oorlog met Duitsland was al voorbij maar dit wapen kon wel weer ingezet worden voor de oorlog met Japan, of was dit het goed praten om de ontwikkeling van dit machtige wapen door te zetten?

Ook zijn persoonlijke problemen vond ik interessant (het rokkenjagen, zijn mentale problemen, relatie en affaire). Kortom: Oppenheimer is de beste film die regisseur Christopher Nolan tot nu toe maakte, dat kan ik met zekerheid zeggen.