Dinsdag 22 juli was het eindelijk zover: het Pathé-event waarbij je (als je er destijds snel genoeg bij was tijdens de kaartverkoop), kaarten kon scoren voor de publiekspremière van Fantastic Four: First Steps. De tickets bemachtigen was een tijdje geleden nog een hele uitdaging, meer daarover lees je hier. Kortom, gisteren dus afgereisd naar Pathé Amsterdam Bijlmer Arena om als één van de eersten deze film te zien. Ik had er ontzettend veel zin in, want zo’n event in een bioscoopzaal vol met Marvel-fans geeft toch altijd wel een hele leuke sfeer en extra veel hype!

In Fantastic Four: First Steps staat de jonge superhelden familie voor hun grootste beproeving tot nu toe. Terwijl Sue en Reed zich voorbereiden op de geboorte van hun eerste kind, dreigt de wereld ten onder te gaan aan een buitenaardse dreiging: Galactus, een allesverslindende ruimtegod. Hij heeft vernietigende plannen voor de aarde, samen met zijn ijzige, en tegelijk ietwat melancholische dame Herald, de Silver Surfer. De Fantastic Four worden gedwongen hun krachten én hun familieband tot het uiterste op de proef te stellen, want deze strijd is niet alleen kosmisch, maar raakt de helden ook onverwacht persoonlijk.

Laat ik eerst even terugblikken op de eerdere Fantastic Four-films. Niet bepaald mijn favoriete Marvel-titels: Fantastic Four (2005), Rise of the Silver Surfer (2007). En herinner je je ook nog Fant4stic Four (2015). Over die laatste wil ik het eigenlijk niet eens meer hebben. Dat was gewoon echt een vreselijke film. De twee daarvoor waren ook niet geweldig, met een behoorlijk campy vibe, zelfs voor die tijd. Rise of the Silver Surfer was nog best te pruimen, en die vond ik destijds (ik was toen 20) best vermakelijk. Zelfs ondanks de dramatisch slechte versie van Dr. Doom. Maar goed, de grote vraag is natuurlijk: is het Marvel dit keer wél gelukt om deze superheldenfamilie op een juiste wijze naar het witte doek te brengen?

Het goede nieuws – althans, als je het mij vraagt – is dat deze nieuwe versie zich eindelijk afspeelt in het grotere MCU. Weliswaar op een alternatieve aarde, Earth-828, én in de jaren ’60, maar toch echt onderdeel van het grotere universum. Onder regie van WandaVision-maker Matt Shakman presenteert Marvel Fantastic Four: First Steps, geschoten in Panavision en met een sterke cast: Pedro Pascal, Vanessa Kirby, Joseph Quinn en Ebon Moss-Bachrach nemen de hoofdrollen op zich. Julia Garner speelt een vrouwelijke versie van de Silver Surfer. Iets waar vooraf de meningen nog flink over verdeeld waren (waar maken we ons druk om, het is tenslotte ook nog eens een heel goede actrice), en Ralph Ineson vertolkt de dreigende Galactus.

Marvel Studios was jarenlang onaantastbaar op blockbustergebied, maar sinds Avengers: Endgame leek het allemaal wat te wankelen. Het ooit zo strak verweven universum begon rommeliger aan te voelen en films werden niet goed ontvangen door het publiek (bijv. The Marvels). Met titels als Deadpool & Wolverine, Thunderbolts en natuurlijk de Spider-Man-films met Tom Holland begon het vertrouwen weer een beetje terug te komen. Maar wat ik persoonlijk nog miste, was een echt frisse wind. En laat die nu juist met deze film eindelijk door het MCU waaien.

Dat komt vooral doordat Marvel een slimme keuze heeft gemaakt: de Fantastic Four krijgen hun eigen introductie, los van de rest van het MCU (waar het overigens wel onderdeel van is), in een op zichzelf staand universum. Geen Avengers, geen Spider-Men, geen School for Gifted Youngsters op Earth-828. Het draait hier volledig om Mr. Fantastic, Invisible Woman, Human Torch en The Thing – en dat werkt verfrissend goed. De retro-futuristische 60’s setting geeft het geheel ook echt een eigen smoel. En misschien wel het fijnste van alles: voor deze Marvel-film hoef je niks aan huiswerk te doen. Ook weleens lekker, toch?

Wat naar mijn idee heel goed werkt en het sterke aspect van deze film is, is  dat ze het allemaal net wat anders doen dan anders. De futuristische retrolook uit de jaren zestig werkt écht goed, ik hou daar persoonlijk ook echt heel erg van. En gek genoeg; ondanks dat de jaren 60 even geleden zijn, werkt het uitermate vernieuwend. Heerlijk om die vibe van toen de hoelahoep nog maar net was uitgevonden, de Cadillacs nog over prachtige staartvinnen beschikten en superhelden nog ontzag inboezemden, te voelen. Maar ook door nog meer dan voorgaande F4-films, vol in te zetten op het belang van familie. Een kritiekpunt is dan wel dat het centrale kwartet dat familiegevoel niet altijd echt weet uit te stralen. Ben en Johnny proberen met wat geinig bedoelde opmerkingen een jarenlange vriendschap te suggereren, maar daarvoor zijn de dialogen niet altijd sterk genoeg. Het tempo van de film lag op sommige momenten hoog, en door de speelduur die over het algemeen voor een Marvel film aan de korte kant was, was er wellicht minder ruimte voor die diepgang. Toch vond ik het ook wel weer eens lekker om geen 3,5 uur durende zit te hebben, maar gewoon een speelduur van 1 uur en 55 minuten.

Galactus is zeker het benoemen waard, een tien miljard jaar oude, eeuwig hongerige superschurk die bekendstaat als de Verslinder van Werelden.  Alleen al Ralph Inesons stem van Galactus is geweldig en imponerend. Zijn status als gefrustreerde kracht der natuur, die vooral planeten eet omdat hij dat moét zorgde voor een opleving voor mijn liefde voor Marvel. De inspiratie van Jack Kirby’s oorspronkelijke Galactus-tekeningen zijn duidelijk perfect vertaald naar het grote scherm. Vooral de scènes met Galactus en de Silver Surfer zijn visueel indrukwekkend. Dit is Marvel op z’n spectaculairst. De unieke stijl van Earth-828 springt eruit, en het beeld van de Surfer die over lava en door de jaren ’60-straten van New York glijdt, is een absoluut hoogtepunt. De eerste ontmoeting met Galactus is adembenemend, en wat daarop volgt voelt groots en meeslepend. De CGI is over het algemeen sterk, en echt weer zoals je van Marvel mag verwachten. Heel af en toe zien alleen de omgevingen er alleen wat minder sterk uit, maar dit was vooral op het laatst van de film.

Fantastic Four: First Steps is een visueel spektakel waarvan ik ervan ben overtuigd dat het sterker uit de verf is gekomen door de losstaande aanpak. Door zich af te zonderen van het bredere MCU krijgt de film een frisse, geheel eigen stijl, maar tegelijk maakt dat je extra nieuwsgierig naar hoe deze helden straks wél hun intrede gaan doen in het grotere universum. Het voelt weer even als dat oude, opwindende pre-Endgame-tijdperk. Overigens vind ik ook de muziek, en met name de maintheme van deze film het benoemen waard. De muziek is meeslepend en een échte superhelden theme, die ervoor zorgt dat je echt zin in de film krijgt. Heel tof gedaan door componist Michael Giacchino.

Kortom, het is dus jammer dat de film weinig tijd neemt om echt de diepte in te gaan met de personages – zeker nu hun oorsprong bewust wordt overgeslagen. Overigens had de oorsprong ook niet weer eindeloos herhaald hoeven te worden voor mij, en was dit op een perfecte manier gedaan. Eigenlijk zelfs beter, en minder rommelig als bij Superman (om dan toch even die vergelijking te maken). Ondanks de mindere diepgang, doet dat weinig af aan het plezier: de familiedynamiek werkt, het spektakel knalt, en het voelt eindelijk alsof Marvel deze keer de helden wél goed begrepen heeft. Driemaal is inderdaad scheepsrecht, alhoewel dat bij Fantastic four, ook viermaal had kunnen zijn (leuke joke…). It was fantastic…! Dus hoe kan het ook anders: 4 sterren voor mij!