Op 14 oktober mocht ik, Jeroen, bij de persvoorstelling van Smile 2 zijn. Hoewel ik deel 1 nooit helemaal heb gezien, maar wel graag wil zien, besloot ik toch naar deze persvoorstelling te gaan. Ondanks dat ik deel 1 niet kende, keek ik wel uit naar deel 2. De trailer sprak me namelijk erg aan en beloofde een spannende film. Daarnaast vind ik Naomi Scott ook een goede actrice. Of de film aan mijn verwachtingen voldeed en wat ik er precies van vond, lees je in deze recensie.

Laten we beginnen met het verhaal. Dit deel speelt zich zes dagen na het einde van deel 1 af en volgt zangeres Skye Riley. Hoewel het voor de buitenwereld lijkt alsof alles perfect met haar gaat sinds haar auto-ongeluk een jaar geleden, worstelt ze achter de schermen nog steeds met de nasleep, gecombineerd met de druk van haar leven als beroemdheid. Alsof dat nog niet genoeg is, bezoekt ze op een avond een oude klasgenoot om iets op te halen. Vanaf dat moment verandert alles en niets is meer wat het lijkt. Wat er dan gebeurt, moet je zelf in de bioscoop ervaren.

Ik vond het verhaal bijzonder origineel en goed uitgevoerd. Misschien komt dat omdat ik deel 1 niet heb gezien, maar ik hoorde van enkele mensen bij de persvoorstelling dat het concept uit deel 1 in dit vervolg nog beter en dieper is uitgewerkt. Dit vond ik erg sterk, want je leert veel over Skye en wat er na die avond precies met haar is gebeurd.

Ik was vooral onder de indruk van het acteerwerk van Naomi Scott, die met veel overtuiging de rol van Skye vertolkt. Ik voelde sterk mee met wat haar personage doormaakte. De laatste keer dat ik Naomi Scott zag, was in de remakes van Charlie’s Angels en Aladdin, waarin ze al liet zien dat ze een getalenteerde actrice is. In deze film zet ze die lijn sterk door, ondanks dat het een totaal andere rol is dan haar eerdere werk. Daarnaast vond ik Rosemarie DeWitt als Skye’s moeder ook erg goed. De chemie tussen de twee personages kwam duidelijk naar voren en versterkte de emotionele diepgang van hun scènes. Daarnaast vond ik de zangscènes van Naomi Scott ook erg indrukwekkend. Na Aladdin laat ze opnieuw zien dat ze dit soort nummers met veel kracht en emotie kan vertolken.

Wat ik het sterkst vond aan de film was de constante spanning en de goed geplaatste jumpscares. Normaal gesproken ben ik geen fan van jumpscares, maar in deze film werkten ze perfect. Daarnaast zaten er veel plottwists in het verhaal, waardoor je nooit precies wist wat echt was en wat zich alleen in haar hoofd afspeelde na het zien van de ‘glimlach’. Er gebeurden ook een aantal bizarre dingen gedurende de film, wat de spanning verder opvoerde en de sfeer nog intenser maakte.

Tot slot vond ik de cinematografie echt fantastisch en was de film ook uitstekend gemonteerd. Dit viel vooral op tijdens de jumpscare-momenten, waarbij je vaak denkt dat er een schrikmoment komt, maar dat uiteindelijk niet gebeurt—waardoor de spanning juist wordt opgebouwd. Ook de scènes in donkere kamers waren sterk gedaan: je verwacht een jumpscare, en als die dan toch onverwacht komt, schrik je des te harder. De combinatie van camerawerk, montage en de score zorgde echt voor een meeslepende kijkervaring.

Ik zou deze film zeker aanraden, maar alleen aan echte liefhebbers van goede horror en thrillers. Voor mij heeft de film mijn verwachtingen ruim overtroffen, vooral door de constante spanning en het slimme gebruik van jumpscares. Om die redenen geef ik de film 4 stralende sterren. Zelfs als je, net als ik, deel 1 niet hebt gezien, is de film prima te volgen. Dus als je van een sterke horrorfilm houdt, is deze zeker de moeite waard.