Op 27 januari mocht ik bij de persvoorstelling van de nieuwe Bridget Jones-film, Mad About The Boy, zijn. Als groot liefhebber van de eerdere drie films keek ik enorm uit naar deze nieuwste toevoeging aan de reeks. Wat me destijds vooral aansprak, was de fantastische chemie tussen de hoofdrolspelers Renée Zellweger, Hugh Grant en Colin Firth. In deze recensie vertel ik jullie of mijn hoge verwachtingen zijn waargemaakt – en misschien zelfs wel overtroffen.

 

Laten we beginnen met het verhaal. Bridget (Renée Zellweger) is na een afwezigheid van bijna negen jaar terug voor wat wordt aangekondigd als de allerlaatste Bridget Jones-film. Het verhaal speelt zich vier jaar na het overlijden van Mr. Darcy (Colin Firth) af. Sindsdien is Bridget weduwe en moeder van twee kinderen, terwijl ze haar weg probeert te vinden door de uitdagingen van het leven.

Op een dag besluit ze dat het tijd is om verder te gaan en niet langer uitsluitend te rouwen om Mr. Darcy. Ze ontmoet de charmante, maar jonge Roxster (Leo Woodall), die haar laat inzien dat er nog altijd sprankeling en verlangen in haar leven kunnen zijn. Daarnaast maakt ze kennis met de iets oudere en ingetogen leraar Mr. Wallaker (Chiwetel Ejiofor), die haar kinderen onderwijst. Hoe het verhaal zich verder ontvouwt, moet je zelf ervaren in de bioscoop.

Hoewel ik het verhaal vermakelijk vond, was het niet bijzonder origineel. Toch deed dat geen afbreuk aan mijn kijkplezier, waardoor dit slechts een klein minpuntje is in een verder fijne film.

Het acteerwerk was opnieuw een groot pluspunt, met sterke prestaties van de terugkerende acteurs Renée Zellweger, Hugh Grant en Colin Firth. Vooral Hugh Grant sprong er voor mij uit als de charmante en onverbeterlijke playboy-uitgever Daniel Cleaver. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld, aangezien hij een van mijn favoriete acteurs is, maar dit soort rollen lijken hem echt op het lijf geschreven.

Natuurlijk was Renée Zellweger weer fantastisch als Bridget. Ze weet de balans prachtig te bewaren tussen de volwassen Bridget die zichtbaar is gegroeid en de herkenbare, onhandige Bridget die we zo goed kennen en waarderen.

Naast de vertrouwde gezichten was ik ook onder de indruk van de nieuwe castleden. Leo Woodall en Chiwetel Ejiofor brachten veel charme en overtuiging in hun rollen als de nieuwe mannen in Bridgets leven, wat een frisse dynamiek toevoegde aan het verhaal.

De sfeer voelde opnieuw helemaal als een echte Bridget Jones-film, iets wat mede te danken is aan de terugkeer van veel van de vertrouwde cast. Dit zorgde voor een gevoel van herkenning en nostalgie dat ik erg waardeerde.

Toch was de film niet helemaal perfect. Wat ik vooral miste, was de unieke aanwezigheid en charme van Colin Firth, die alleen hij kon brengen. Zijn afwezigheid liet een leegte achter die moeilijk op te vullen was.

Wat ik daarentegen erg sterk vond, was hoe de film ruimte biedt voor zowel humor als emotie. Er wordt op een mooie en respectvolle manier aandacht besteed aan het verwerken van verlies en hoe ingrijpend het is om iemand dichtbij te moeten missen. Deze momenten raakten me echt en zorgden ervoor dat ik af en toe een traantje moest wegpinken. Dat evenwicht tussen een lach en een traan maakte de film des te krachtiger.

Als conclusie kan ik zeggen dat deze film misschien niet perfect is, maar als dit inderdaad het laatste avontuur van Bridget Jones is, hebben de makers haar verhaal op een prachtige manier afgerond. Dit is te danken aan de vertrouwde, warme sfeer, het uitstekende acteerwerk – met name van Hugh Grant en Renée Zellweger – en de heerlijke onderkoelde Britse humor die de reeks zo kenmerkt.

Ben je fan van de eerdere films? Dan mag je deze absoluut niet missen. Maar zelfs als je de serie nog niet kent, is deze film het waard om te bekijken. Met dit alles in gedachten geef ik Mad About The Boy 4 schitterende sterren. Mijn hoge verwachtingen zijn daarmee zeker waargemaakt.